Winteronweer

Met grote lichtflitsen en een paar daverende klappen kondigde zich donderdagavond een fikse sneeuwbui zich aan. Winteronweer. Hoe bijzonder! Al vrij snel waren onze lichtkoepels bedekt met een sprookjesachtig laagje sneeuw. We zaten in gesprek en pas na een uur stonden we voor het eerst voor het raam, verbaasd hoe in korte tijd de wereld buiten was omgetoverd in een mooie witte wereld. Die fijne poederlaag, die de daken en bomen bedekte. Onze tuin was prachtig… Betoverend.

​

Wat kan ik toch genieten van die witte wereld. We maken onze oudste wakker om te kijken. Ook al is het al bijna twaalf uur ‘s nachts… Wetend dat hij hier enorm van zou genieten, om daarna met een brede glimlach meteen weer in slaap te vallen. (We weten ook dat we de jongste met geen stok wakker  krijgen.) De oudste had al de hele middag over de sneeuw gepraat. Maar ook hij had op de autoradio gehoord dat de sneeuw de volgende morgen verdwenen zou zijn. Je moet je geniet-momenten dus ook kiezen. Ook al is dat soms midden in de nacht.

​

Ik was geïnspireerd om onze zevenjarige wakker te maken door een jeugdherinnering van een voor mij onbekende vrouw. Ze had een zoontje van bijna drie en een baby’tje. En ze zei die middag voor de sneeuwbui: “Ik hoop dat het al vroeg op de avond gaat sneeuwen. Want dan maak ik hem, (wijzend op haar peuter) misschien wel even wakker om in de sneeuw te spelen.” Ik keek haar wat glimlachend verbaasd aan, maar na haar uitleg snapte ik het helemaal. Haar ouders haalden haar uit haar bedje als het sneeuwde. Zodat ze heel even in haar pyjamaatje, met uiteraard een stel dikke kleren, in de sneeuw mocht spelen. En zij niet alleen, nee met alle kinderen uit de straat. Prachtig! Haar ogen stralen er nog van.